De lange terugreis begint om het moment dat je vertrekt, vanzelfsprekend. Maar er is een punt waarop je kunt zeggen dat je nu echt naar huis gaat. Dat moment is op zondag aangebroken en wel om negen uur vijftien wanneer Mariella de sleutel van onze Toyota Hilux camper omdraait en het gevaarte vooruit laat rollen, 'ons vat die pad'.

We moeten 300 kilometer rijden van Waterberg Plateau National Park naar Windhoek, waar een vliegtuig op ons zal staan te wachten van Namibia Air, dat ons naar Johannesburg zal vliegen. Om vier uur 's middags sluit de verhuurder z'n poort en moeten we binnen zijn. Omdat we om half zes vliegen, moet dat haalbaar zijn. Maar de afstanden in combinatie met het concept tijd hebben ons in Namibie geleerd dat je een factor anderhalf erop moet loslaten om de netto-rijdtijd te kunnen voorspellen. Mariella zegt drie uur, ik houd het op vier.

Onderweg proberen we nog een keer of er iets uit de radio komt, wat in Namibie hoogst ongebruikelijk is, er is vaak geen bereik en dan blijft de radio stil. Nu echter klinkt er muziek. Dat heeft eerder geklonken, maar is door de overmatig ingestelde basverhouding destijds snel weggedraaid. Je zou zeggen dat je dan even de bas moet regelen, maar deze Japanse radio geeft op geen enkele knop reactie wanneer we het baslevel 5 in beeld hebben. Waar we ook op drukken of aan draaien. Niks.

Maar nu is het zondag en klinkt er klassieke muziek. Dat is minder basgevoelig, het bevat wat pianogepingel en een ondersteunend strijkje. Typische zondagsmuziek. Maar om 11 uur gaat het roer om. We krijgen een twee uur durende uitzending van de NDR te horen die speciaal voor de Hamburg Cruise Days is gemaakt. Iets zegt ons dat dit niet live is. Maar waarom zitten we eigenlijk ueberhaupt (...) naar de Duitse radio te luisteren middenin de Namibische woestijn? OK, het is een voormalige kolonie, maar dan nog...

Ademloos luisteren we twee uur naar het verslag met bijpassende muziek (What shall we do with the drunken sailo, Whisky in the jar en andere klassiekers). En na elke twee nummers is er een verslag van de Cruise Days. Altijd mooi als Duitsers Engels gaan spreken (Sprechen Sie English???), potsierlijk, overbodig, mal.

Het helpt ons wel doorheen de lange, lange woestijn met z'n tweebaanssnelweg (de fameuze B1) tot we in Windhoek zijn. Nu alleen nog even tanken en we kunnen veertig kilometer verderop onze Toyota definitief stallen. Helaas ligt de Shell aan de andere kant van een weg met een vaste middenberm en is de Engen aan onze kant duidelijk definitief dicht. Dan maar door naar het vliegveld en zoeken ze het maar uit met hun dieselbehoeftige aftankactie.

Nu we de lange oprijlaan van het vliegveld oprijden, is de kans de honingdas nog te treffen verkeken. Hier geen natuur meer, maar asfalt, hangars en vertrekhallen. Over, uit en tot ziens.

Bij het inleveren blijkt de dienstdoende klerk bijzonder relaxt. We hebben de auto niet schoongemaakt zoals afgesproken, niet afgetankt zoals afgesproken en na een oppervlakkige schouw keurt hij het geheel goed. Of we nog wel even mee willen naar hun eigen tankstation, zodat ik kan zien hoeveel er bij moet. Dat wordt dan met 10 procent verhoogd vanwege onze nalatigheid. Ach, op een vakantiebudget als het onze is dat tientjeswerk.

100 liter later zijn we terug, moeten we nog even wat handtekeningen zetten en zijn we klaar voor vertrek. Mariella heeft ons inmiddels ingecheckt in het KLM-vliegtuig van Johannesburg naar Amsterdam, maar Windhoek-Johannesburg lukt niet. Ook mijn poging is vergeefs. We krijgen steeds de melding dat we ons bij de balie moeten melden. Omdat we de bui al zien hangen, wlllen we flux vertrekken, terwijl we van plan waren lang te blijven hangen bij het verhuurbedrijf omdat zij wel WIFI hebben.Helaas, we moeten gaan.

Bij de balie aangekomen, blijkt het vals alarm. De juffrouw ziet dat we zijn ingecheckt, maar de site geeft steeds storing. Zijn ze gewend. Nou, wij niet. Evengoed zitten we om half zes in een klein vliegtuig dat ons oostwaarts zal brengen. We zitten met z'n drieen op een rijtje, waarbij Mariella de raamkant inneemt en ik een armleuning mag delen met iemand die over bijzonder veel weerbarstig lijfhaar beschikt. Twee uur lang kriebelt mij dat op het blote vlees en ik ben blij dat dit slechts het korte ritje is. Hoezeer zal ik me vergissen.

In Johannesburg hebben we vier uur overstaptijd, dus we gaan bij het sjieke hotel op het terras zitten en nemen bier en gin-tonic. Het hotel is zo rijkelijk bedeeld, dat er rond het terras veel gras en planten groeien. En dat in die droogte. Wel, tegen negenen weet ik waarom, als de sproeier aangaat die zo kritisch is afgesteld dat ik zittend op de bank ook mijn deel water krijg. Dat wordt verkassen.

Sowieso omdat we om tien uur moeten inchecken. Wanneer we door de douane willen, gaat dat zeer vlot. Er vertrekken vanavond nog drie vliegtuigen: eentje naar Dubai, eentje naar Sao Paulo en de onze. Een van de drie blijkt vertraagd en het lot valt ons ten deel. We zouden om 23.15 vertrekken, maar op de borden staat nu 00.00 met een + erachter. Dat is zuur want we willen naar huis en zijn al ruim 12 uur onderweg. de KLM-dame verontschuldigt zich en zegt - in het Engels - te hopen dat we Sggggiphol wel op tijd bereiken. Eindelijk iemand die niet doet of Schiphol ook mag worden uitgesproken als Skiphol!

Uiteindelijk valt het mee en mede door het feit dat er weinig passagiers zijn, gaat het instappen snel en hebben we nog maar een kwartier vertraging. Maar oh wonder, ik zit in een drietje weer in het midden met links Mariella en rechts een blok beton van ruim 150 kilo. Nu ben ik zelf ook niet heel smal, dus dat belooft een lange 11-uurse reis te worden. En dat terwijl er rechts van ons een drietje is dat vrijwel leeg is. Ik gok erop dat het betonblok zichzelf overbodig verklaard op onze vierkante meter en opzout. Maar dat mag pas na opstijgen en het signaal 'riemen los'.

God-hier-en-daar-nog-aan-toe! Nog voordat het signaal 'Verspreiden' heeft geklonken, gaat iemand anders op de door mij voor de kolos beoogde plek zitten. Kans verkeken en 11 uur bikkelen liggen in het verschiet. En het is allemaal al zo passen en meten.

Wanneer de KLM-dame langskomt om de oortelefoontjes voor de filmkijkmachine uit te delen, ziet ze het dilemma van twee heren van 100-plus die moeten vechten om een armleuning. Ze schat al direct in dat Mariella en ik bij elkaar horen en het gebouw de vreemde eend is. Heel gedienstig wijst zij hem op een plek drie rijen voor ons waar hij twee stoelen mag hebben voor de prijs van een, waardoor er een win-win-win-winsituatie ontstaat. Hij veel plek, ik veel plek, Mariella veel plek en zij een pluim.

Na het uitdelen van het eten, gaat Mariella letterlijk plat - op twee stoelen - en duik ik in de Amerikaanse tv-serie Crime Scene Investigation. Bijzonder mager verhaaltje, volstrekt oninteressante plot, belachelijke onmogelijkheden, belerend, maar met Elisabeth Shue! Ik heb dat op de heenreis al gezien en omdat het een nieuwe maand is, krijg ik zomaar een knisperverse aflevering uit 2012 voorgeschoteld. Hoppa, mijn avond is goed.

Na ook nog een Baantjer te hebben bekeken, ga ook ik maar proberen te slapen boven het onder ons met 900 kilometer per uur verstrekkende Afrikaanse continent. En zowaar, het lukt. Tegen half zeven word ik weer eens wakker en ook Mariella doet al actief mee aan de ochtend. Ik pak nog even een volstrekt belachelijke Lego-film en dan is het tijd om te landen. Keurig tegen tien uur.

Het schouwen van de paspoorten is zo gebeurd, het collecteren van de bagage ook en voor we het weten, rijdt ons karretje vol bullen op Schiphol rond. We zijn zo keurig op tijd dat Jannie, Mariella's moeder, te laat is om ons in te halen. Zij had de avond ervoor namelijk gezien dat we fors zouden zijn vertraagd. Wij halen haar dus op in plaats van zij ons en gezamenlijk drinken we een koffie c.q. thee.

In een maand tijd is er nog niets veranderd, de NS zet korte treinen in en grossiert in vertragingen. Als dan ook nog een bovenleiding van de HTM is geknapt, voelen we ons weer helemaal thuis. Gelukkig is de knap voorbij ons huis en zet lijn 12 ons keurig net na twaalven af op de Beeklaan, waar we nog even de resten aanschouwen van een huis dat daar is uitgebrand, iets dat ons in Swellendam (of was het Knysna, of St. Lucia?) eerder bereikte dan het thuisfront dat op 200 meter er vanaf lag te slapen in ons huis.

We draaien de sleutel van onze voordeur om en worden begroet door twee bruine katten en een grijze. We zijn thuis.