Wanneer je drie delen in een verhaal hebt en je hebt deel 1 gehad, volgt logischerwijs deel 2. En in ons geval is dat het zuiden, ofwel de tuinroute naar Kaapstad. Maar voordat het zover is, moeten we eerst afscheid nemen van St. Lucia.

De ochtend begint even vroeg als de vorige twee. We worden voor negen uur ’s ochtends verwacht voor de toast met zelfgemaakte marmelade en andere heerlijkheden die een zweem van luxe kenmerken. We zitten al drie dagen achter elkaar in de rijke tuin van de prachtige B&B Santa Lucia te ontbijten en dat is bijzonder aangenaam. De gastheer, die ons elke ochtend bedient, is vanwege zijn gevorderde leeftijd al wat vergeetachtig en zo krijgen we ongeveer zes keer achter elkaar de vraag of we al boter hebben. We hebben het. Hij bedient ons ook graag van koffie en spreekt daarbij graag Afrikaans. We horen het graag.

Vandaag is de dag van afscheid en dat is best jammer, ook al omdat dit de mooiste B&B is die ik ooit heb bezocht. Grote kamer, prima gastheerschap, mooi landhuis, centraal gelegen en uitstekende faciliteiten. Is er dan niks negatiefs, nou nee, tenzij je het gebrek aan water dat het gehele dorp ervaart als negatief punt wilt aanmerken. We kunnen daardoor slechts douchen tussen 6 en 8 en 6 en 8 en we kunnen het zwembad niet benutten, maar dat is dan ook alles.

Tegen half tien vertrekken we. Dat wil zeggen, we lopen nog even naar de plaatselijke toeristenmarkt voor wat herdenkingsproducten. Daarna taaien we echt af en rijden we het dorp uit, de N2 op.

Nu ook weer worden we overspoeld met het gevoel dat de lacune tussen arm en rijk in Zuid-Afrika nog onverkort groot is. Onderweg naar Durban rijden we geregeld langs heuvels die bezaaid liggen met hutten waar mensen ongetwijfeld wonen. Je zou er alle rands die je in je portemonnee met je draagt er graag aan afstaan.

In de buurt van Durban aangekomen, monsteren we aan op het vliegveld. Dit is een zeer modern gebouw waarvan vooral de koeling het goed doet. Tandenklapperend zitten we aan een liefdeloos in elkaar gekluste kipburger van de KFC, zijnde de Kentucky Fried Chicken. Wat een rotzooi hebben die Amerikanen eigenlijk over ons uitgestort.

De vlucht van half twee was twee weken geleden al vertraagd naar half vier, en dat wisten wij. Wij wel, want de mevrouw die onze koffers inneemt, en van de vliegmaatschappij is die ons van A naar B brengt, weet van niks. Ter plekke verfrommelt zij haar schema om van haar superieur een nieuw te krijgen uitgereikt. Als dat maar goed gaat.

Het gaat goed, vijf kwartier na opstijgen, landen we in Port Elizabeth en het spannendste aan de hele vlucht is niet het aantal keer dat we een luchtzak of een donderwolk doorkruisen, maar de vraag wat voor auto Budget nu weer voor ons in petto heeft. We hadden een Corolla met een motor uit een stofzuiger in het vooronder en het zal ons niks verbazen als het broertje ervan al staat te pronken op de parkeerplaats met het feit dat hij ons naar Kaapstad mag brengen.

Verkeerd gegokt.

We krijgen een Volkswagen. Weliswaar heeft deze een versnelling minder (vijf in plaats van zes, maar wel een motor met 1.6 liter inhoud. Dat is nog steeds niet de Audi A3 2.0FSI die we thuis in de garage hebben staan, maar het is een hele verbetering. Enige nadeel is dat er maar een stuks bagage in de achterbak past en er dus een flinke koffer op de achterbank komt te staan. Nu namen we vanwege de vele waarschuwingen al geen lifters mee en hebben hiermee een valide excuus.

De rit van het vliegveld naar de Addo Dung Beetle Guest Farm is ingeschat op een uur en dat is net het uur dat het van daglicht plots in nacht verandert. Niet echt lekker om mee over de Afrikaanse wegen te rijden, ook al niet omdat het neerzetten van richtingborden een hobby is die nog niet overal fors is uitgevoerd geworden.

Toch rijden we er in 1x naartoe. In een uurtje en in het volle donker rijden we de omheinde ruimte van onze vijf lodges tellende farm binnen. Madge staat ons op te wachten en heeft een diner voor ons in gedachten. Daartoe is ze ingeseind door Springbok Reizen, onze organisator. Die wist dat onze vlucht was vertraagd en heeft dit geregeld. Super en top.

Wij zijn deze lodge gewoon aan gaan rijden op de kaart, zonder al te veel handige aanwijzingen. Althans, op papier staat: ga naar 38,4 kilometer linksaf. Rijd 6, 1 kilometer door en dan nog 2, 1 kilometer en na 6,3 kilometer ligt de lodge aan de linkerhand. Dat soort aanwijzingen. Op het vliegveld probeerde de mevrouw die ons de Volkswagen Polo ter beschikking stelde ons nog een GPS-apparaat c.q. TomTom aan te smeren, maar wij doen daar niet aan.

Hilarisch wordt het dat een ander Nederlands stel dat exact dezelfde reis maakt en dat we geregeld tegenkomen wel de GPS gebruikt en heeft gebeld naar de Lodge dat ze verdwaald zijn, terwijl wij al aan onze eerste witte wijn zitten in de meest luxe lodge die we tot op heden hebben getroffen. Tweepersoons ligbad, binnendouche, buitendouche, jacuzzi., aller erop en eraan. Dat uurtje eerder hadden we dus niet willen missen.

Ofwel: je kunt maar beter van papier reizen, dan kom je er tenminste.