Tot Hazyview gaat het goed, de weg is – met hier en daar een slaggat ofwel puthole – kwalitatief in orde en het is er lekker rustig. Wanneer we aan het einde van de lange weg die we vanaf de lodge hebben genomen komen, zien we een kruispunt en juist daar gaat het mis.

Eerst gaan we op de T-kruising rechtsaf, om boodschappen te doen. Er is water nodig en wijn. Nadat we dit hebben ingeslagen, gaan we weer op weg en komen weer op de T, waarbij we het lange stuk links willen laten liggen en rechtdoor gaan naar Krugerpark. Omdat dit een gevaarlijke kruising is, staat er een stopbord. Dat betekent dat je de auto volledig tot stilstand moet brengen, voorrang moet verlenen als een andere auto eerder op de kruising kwam en je dan pas je weg mag vervolgen. Ik doe dit keurig en zonder haperen.

Tweehonderd meter voorbij de kruising staat een agent met zijn hand een stopteken te geven, ik volg keurig zijn aanwijzingen. Nadat hij mijn rijbewijs heeft ontvangen, constateert hij dat we toeristen zijn. Wij gaan er vanuit dat hij dat allang doorheeft, omdat we in een standaard huurauto rijden – ja, die Corolla 1.4. Hij wijst mij op het feit dat ik niet keurig zou zijn gestopt voor het stopbord. Ik ontken dit, maar mij wordt een lijst getoond met bedragen die bij bepaalde verkeersovertredingen behoren. Deze kost 750 rand. Dat is koud vijf tientjes in euro’s. Ik reageer niet anders dan dat ik hem uitnodig een bon te schrijven. Hij zegt dat het heel lang gaat duren en dat we in Whitewater moeten gaan betalen. Wat moet dat moet en wij buigen nog niet. Hij twijfelt. Omdat hij onze vakantie ook niet wil verpesten, biedt hij aan om het onderling te regelen voor 350 euro. Wij geven nog steeds aan dat hij een bon moet schrijven en het pleit is beslecht: we mogen door.

Bij de derde agent die ons aanhoudt, beginnen we het te leren. Niet marchanderen, niet onderhandelen: schrijf maar een bon. Tot drie keer toe mogen we doorkachelen omdat we nu eenmaal niets hebben gedaan dat niet in de Wegenverkeerswet wordt aangemerkt als ‘onrechtmatig’. Om ons heen zien we passagiers in laadbakken, uitstekende ladingen, ontbrekende auto-onderdelen die we in Nederland als essentieel ervaren (remlichten, deuren, bumpers) en we besluiten dit weg te zetten als plaatselijke folklore c.q. corruptie.

Later spreken we mensen over de weg van Hazyview naar Kruger en het enige dat zij uitbrengen is: afschuwelijk. Het is één lang lint van auto’s en vrachtwagens over een tweebaans langs een continue stroom armoedige woningen. En daartussen staat een kudde corrupte dienders die trachten nog enige rands bij te verdienen.

Dat alles laten we achter wanneer we het hek van Timbavati binnenrijden, een van de onderdelen van het grote Krugerpark (ongeveer zo groot als half Nederland). Vanaf het hek is het nog een kilometer of vijftig over asfalt en dan nog een kilometer over 40 over grind naar Ngala, waar onze lodge ligt. Ondanks dat het een Corolla is met een 1.4 in het vooronder, doet hij het op onverharde wegen heel niet slecht. Jarenlange training met een Land Rover in het terrein betalen zich uit als ik een drooggevallen rivier moet oversteken met een forse oever: gas maken! Better fast than slow, aldus de routebeschrijving.

Wanneer we een kameelpaard zijn gepasseerd, waar we even naar hebben staan kijken, rijden we het terrein van de lodge op. Nog voordat ik de handrem heb kunnen aantrekken, komt Béatrice, de eigenares, ons tegemoet en begeleidt ons naar het centrale gebouw, alwaar de zelfgemaakte lemonade al klaarstaat. Ze vertelt ons wat we mogen verwachten, collecteert een paspoortnummer en een setje handtekeningen en stelt ons voor aan onze butler: Tussen. Hij zal de komende drie dagen volledig voor ons klaarstaan en omdat te onderstrepen, begeleidt hij ons van de receptie naar onze lodge en van onze lodge naar de lunchroom. Wij baden in weelde, maar wisten dit natuurlijk al van tevoren, immers Ngala Lodge staat bekend als het meest luxe dat Kruger te bieden heeft.

Na de lunch hebben we een uurtje om ons te verpozen en vervolgens is het theetijd en gaan we op safari. Het is half vier. We gaan met zes personen met Dike en zijn speurder mee in de Toyota Landcruiser en we gaan Timbavati/Ngala ontdekken. We beginnen voorzichtig, met wat buffels en een kameelpaard (giraf). Nadat we bij de zebra’s rechtsaf zijn geslagen, treffen we een troep olifanten aan die we tot op 10 meter benaderen. Er zijn kleintjes bij, dus het is altijd spannend.

Maar echt spannend wordt het pas als we de luipaarden hebben ontdekt, moeder ligt lekker in de schaduw, terwijl drie Landcruisers om haar heen cirkelen. Haar twee zoons liggen even verderop, waarbij eentje fijn aan een bokje ligt te knagen. We blijven een halfuurtje bij dit setje vleeseters hangen.

Het is raar en bijzonder om op een meter van zo’n beest af te zitten, in de open lucht en onbeschermd, waar je in de dierentuin meestal een gracht én een hek tussen jou en zijn tanden hebt zitten. Tocht voelt het niet heel oncomfortabel, slechts een beetje.

Spannender wordt het anderhalve kilometer verderop, waar drie leeuwen wat heen en weer stiefelen tussen de auto’s door. Op nog geen meter van mij loopt een leeuw langs de auto, die maar één sprong nodig heeft om vele kilo’s vlees tot zicht te kunnen nemen in de vorm van mijn persoon. En ook nu vind ik het weer niet overdreven spannend. Maar wél spectaculair!

Tot het donker wordt blijven we bij de troep leeuwen en nadat we de buffels bij het waterdrinken nog even hebben kunnen aanschouwen, is het tijd voor de terugtocht. Die wordt een wijle onderbroken in het midden van een donker veld – de zon is reeds een uur onder – waar we onder genot van een gin and tonic mét ijs genieten van wat biltong en wat nootjes. Om de feestvreugde wat verhogen, heeft Dike een tafel met een kleedje neergezet, en speelt hij voor barman. Wat een luxe, wat een decadentie.

Tegen achten zijn we terug in het resort en worden we ontvangen met een rum-punch en verfrissingdoekjes (gekoeld en niet van papier). Als we terugwillen naar onze suite, worden we begeleid door een ranger. We mogen namelijk in donker niet zomaar rondlopen omdat het resort geen hek heeft en in theorie de leeuwen er zo doorheen kunnen. Slechts voor de olifanten is er op hoogte een draad gespannen om te voorkomen dat ons luxe resort wordt verpulverd onder een stampede van duizenden kilo’s slurfdrager.

Bij het diner is het Tysen, onze vaste butler die ons van alles voorziet. Aanzit Dike, die wij uitgebreid kunnen bevragen over de cultuur, rijkdom/armoede en jaren van apartheid en het Zuid-afrika van nu. Het is een zeer inspirerend gesprek en mooi om eens met iemand te kunnen spreken die écht kennis van zaken heeft, want zelf meegemaakt. Het stemt hoopvol voor een toekomst van dit land.

Tegen tienen laten we ons terugbegeleiden naar onze lodge en dat heeft een reden: morgen worden we om halfzes gewekt voor de volgende safari.